40.

♫♪♫♪♫

„Zamknij na chwilę oczy
Nie myśl o tym, czy boisz się czy nie
Na chwilę zostawmy w tyle rozczarowań gniew
Dziś to, co mamy na pewno to siebie, nic więcej
Więc leć ze mną, niech chmury pędzą donikąd chociaż raz .”

***

~dwa miesiące później~

-Katie chodź na chwilę!- usłyszałam krzyk Louisa. Serio!? Wcześniej nie pozwalał mi nawet wstać z łóżka, a teraz mam iść, aż na pierwsze piętro? Jejku czy on oszalał?! Łapiecie sarkazm? Leniwie wstałam i ruszyłam w stronę schodów. Zaraz odpadną mi nogi, to już w tym miesiącu mam rodzić i cholernie się boję. Kiedy weszłam na piętro zaczęłam się rozglądać, ale nigdzie nie widziałam chłopców.

-Lou!- nikt mi nie odpowiedział.- Louis do cholery!- jak na komendę pojawił się przy mnie szatyn. Objął mnie w pasie i pocałował za uchem. –co chciałeś?

-Mam niespodziankę, ale muszę ci zawiązać oczy- przewiązał czarny materiał wokół moich oczu i dalej obejmując prowadził w nieznanym mi kierunku.- dla twojej informacji ta niespodzianka była przewidziana dwa miesiące wcześniej, ale byłaś zła, więc nie chciałem cie bardziej drażnić- wywróciłam oczami. Byłam zła, bo traktuje mnie jak dziecko! –gotowa?- pokiwałam pionowo głową,  a on odwiązał chustę. Otworzyłam usta ze zdziwienia, a potem jak zahipnotyzowana chodziłam po pomieszczeniu. Było naprawdę piękne. W oczach zaczęły zbierać się łzy, które chwilę później spływały po moich policzkach. Odwróciłam się i podbiegłam do chłopaka mocno się do niego wtulając.

-Sam to zrobiłeś?

-Chłopcy pomagali i twój ojciec też- uniosłam brwi. – ta też byłem zdziwiony, ale składał tylko meble reszta to ja, Zayn, Liam, Harry i dziewczyny, ale one tylko patrzyły- machnął ręką, na  co się zaśmiałam pod nosem.

-A więc Tommy tak?- przytaknął. – jesteś kochany- musnęłam jego usta, na co od razu zareagował. Uniósł mnie, a ja owinęłam nogami jego biodra. Niósł mnie kawałek, a potem usiadł za mną na jasnym fotelu. Wtuliłam się w jego klatkę i przyglądałam pokojowi. Naprawdę się postarał. Nasłuchiwałam bicia jego serca. – Loui pojedziemy do rodziców?

-Ta, ale jak urodzisz, bo nie umiem przyjmować porodu –kolejny raz zachichotałam.- najpierw polecimy do Nowego Yorku do mamy, a potem do Los Angeles okay?- jako zgodę kolejny raz pocałowałam go.

-Tommo chodź na chwilę!- z dołu zaczął wołać Zayn. – stary ważna sprawa!

-Nie wierzę- mruknął pod nosem mój chłopak.- nawet chwili nie mogę sobie posiedzieć z moją dziewczyną- wstał i przykucnął przede mną. –wskakuj kicia- według jego polecenia objęłam jego szyję, a on złapał za moje uda wstając. Wyszedł z pokoju i zmierzał na parter domu. Zatrzymał się w salonie i puścił mnie na ziemię. – czego on chce!?- warknął w kierunku Malika. Z czystej ciekawości wyjrzałam zza Louisa, a potem szybko splotłam nasze dłonie razem. –ey spokojnie mała- objął mnie ramieniem i przyciągnął bliżej siebie. - jaki ty masz problem Hobbs!?

-Może grzeczniej?- wstał i zmierzał w naszym kierunku.

-A no tak przepraszam- spojrzałam na Tomlinsona ze zmarszczonymi brwiami. –czego ty kurwa chcesz!?

-Pomożesz mi złapać Shawa, Millera i Westa- wzdrygnęłam się na te nazwiska.

-Brad coś zrobił?- zapytałam, patrząc na niego niepewnie. Przecież… Brad taki nie jest, on mi pomógł, a Louis się z nim pogodził. Znaczy nie tyle pogodził, ale mają zawieszenie broni.

-Nieee- jęknął jakby znudzony. –Robert Miller – przytaknęłam, aby dać mu do zrozumienia, że zajarzyłam.

-Louis ci nie pomoże- wtrąciłam, mocniej ściskając dłoń mojego chłopaka.

-Serio?- uniósł na mnie brwi i popatrzył z kpiną. –jeśli chcecie wrócić do Los Angeles z czystymi kontami, to mi pomożecie.

-Tutaj nam dobrze- mierzyłam się wzrokiem z policjantem, który z sekundy na sekundę był coraz bardziej wściekły.

-Aby na pewno? Z dala od rodziny? Odpowiada ci to?- przytaknęłam. –a ty?- zwrócił się do Louisa.

-Mamy własną rodzinę- szatyn objął mnie ramieniem i przyciągnął bliżej siebie. Hobbs przytaknął i wyszedł bez słowa. – połóż się i odpocznij- cmoknął mnie w policzek. –muszę coś załatwić na torze.

-Okay- westchnęłam.-ale wróć szybko- przytaknął, a potem namiętnie mnie pocałował i wyszedł trzaskając drzwiami. Usłyszałam tylko warkot silnika i pisk opon.

-Too co masz zamiar robić?- spojrzałam na Malika, który popijał piwo i opierał się tyłkiem o oparcie sofy.

-Pomalujesz mi paznokcie u nóg?- chłopak zakrztusił się alkoholem, a potem zaśmiał uznając to za żart. –Zayn no proszę, sama nie dosięgnę- poruszałam palcami u nóg, a on pokręcił głową z niedowierzaniem.

-Gdzie masz lakiery?

-Jesteś kochany!- pisnęłam i pobiegłam do łazienki, gdzie były moje lakiery. Przyniosłam wszystkie i usadowiłam się na sofie. Zayn usiadł na szklanej ławie i złapał za moją stopę. Włączyłam telewizję, a chłopak zaczął ozdabiać moje paznokcie.

-Na kiedy masz termin?

-Na ten tydzień- uśmiechnęłam się lekko. –dokładnie na dziś…

-Że co?! Katie jeśli zaczniesz rodzić, kiedy Louisa nie ma w domu, to przysięgam, że…

-Oj zamknij się – pacnęłam go w kolano. –przecież to zależy wszystko od Tommy’ ego – objęłam rękoma mój brzuch. Lubię czuć, gdy mnie kopie. Po trzydziestu minutach bezsensownej rozmowy, która miała na celu wbicie Zaynowi do głowy, jak i zapewnienie go, że nie zacznę rodzić; Malik skończył i poszedł zrobić mi herbatę. Na moich paznokciach były słodkie małe pandy. Brunet wrócił i podał mi jeden kubek. Nagle poczułam dość mocne kopnięcie, aż się wygięłam.- Zayn ja cie nie chcę straszyć, ale…

-Nie mów tego- powiedział z przerażeniem w oczach.

-Ale ja…

-Nie mów…

-Ale ja naprawdę…

-Katie! Obiecałaś!

-To co mam według ciebie zrobić?! Jak on już chce wyjść!- zaczęliśmy po sobie krzyczeć. Cholernie się bałam, zupełnie tak jak mój przyjaciel.

-Ściśnij nogi i siedź na dupie, ja dzwonie do Louisa- wyjął komórkę i pobiegł na górę. Co za dupek, dlaczego mnie zostawił samą?! Po chwili wrócił i pociągnął za mój nadgarstek. Biegłam za nim, aż do garażu. Potem wepchnął mnie do samochodu, zupełnie jak torbę, którą trzymał w ręku. Zajął miejsce kierowcy i otworzył pilotem drzwi. Wyjechał i ruszył w stronę szpitala z piskiem opon.

-Boję się- jęknęłam przerażona. Zayn mnie zignorował i łamał wszystkie przepisy. –ała!- zaczęłam krzyczeć. Nie kontrolowałam już tego. Bolało jak diabli. –gdzie Lou?

-Na torze, powiedział, że będzie za jakieś dwadzieścia minut.

-Obiecał, że będzie- warknęłam. –rozpierdolę mu łeb jak się spóźni!- wrzasnęłam. Nie pamiętam kiedy ostatnio byłam tak wściekła.

***

Wsiadłem do samochodu z Hobbsem. Wiem, że Katie bardzo chce wrócić do Los Angeles. Pojechaliśmy na tor, żeby na spokojnie porozmawiać. Gliniarz wyjaśnił mi na czym to wszystko ma polegać. Miller, West i Shaw są w Sydney, a Brad ma mi pomóc ich złapać.

-Chcę też Liama i Harrego.

-A Malik?

-On pilnuje Katie, jemu ufam najbardziej- jak na zawołanie zaczął dzwonić mój telefon. Wyjąłem komórkę z kieszeni i odebrałem. –co jest stary?- zapytałem znów siadając na masce auta.

-Zapierdolę cię! Kurwa rozpierdolę ci łeb!

-Co ci znowu odpierdala?

-Ona rodzi! Twojemu synowi się śpieszy, a ja nie wiem co mam robić! Weź przyjedź, bo…!- mulat zaczął panikować, a mi serce zaczęło szybciej bić. Kurwa sam nie wiem co robić! Zacisnąłem rękę w pięść i próbowałem się uspokoić.

-Weź… nie wiem kurwa… spakuj jej jakieś rzeczy i wieź do szpitala, będę za jakieś dwadzieścia minut.

-Trzymam cie za słowo- rozłączyłem się i przeczesałem dłonią włosy.

-Kurwa-mruknąłem. –muszę jechać Katie rodzi, daj telefon.

-Po co?

-Żebyśmy byli w kontakcie kurwa!- policjant podał mi swojego Iphone’ a, a ja wpisałem mu swój numer.  Oddałem mu komórkę i wsiadłem do samochodu. W błyskawicznym tempie zmieniałem biegi i łamałem wszystkie przepisy, co w sumie nikogo nie powinno dziwić. W szpitalu byłem po trzydziestu minutach. –gdzie leży Katie James?- zapytałem opierając się dłońmi o ladę, za którą stały dwie kobiety.

-Jest na porodówce, piętro trzecie- skinąłem tylko głową i pobiegłem w kierunku windy. Wcisnąłem guzik, ale to cholerstwo nie przyjeżdżało.

-Kurwa mać!- wrzasnąłem i wbiegłem na schody. Przeskakiwałem co drugi stopień, aż w końcu wbiegłem na korytarz. Biegłem cały czas. Wreszcie zauważyłem Malika, który zdenerwowany chodził w te i z powrotem. –Zayn!- mulat odwrócił się i złapał mnie za koszulkę.

-Czy ty wiesz co ja tu przeżywałem!? Ona całą drogę wrzeszczała!- zaczął mną potrząsać.- powiedziała, że ci rozpierdoli łeb! A mnie chciała wykastrować! Jezu co za wariatka!

-Ey, ey, ey- zdjąłem jego łapy z mojej koszulki. –spokojnie stary, to Katie, ona by nigdy nie zrobiłaby nikomu krzywdy.

-Lepiej nie wchodź tam- wskazał na drzwi, do których od razu ruszyłem.

-Zabiję tego gnoja, zabiję!- wrzeszczała moja dziewczyna, zaciskając dłonie w pięści.

-Kicia?- niepewnie postawiłem pierwszy krok w kierunku łóżka szpitalnego. –wszystko dobrze?

-Dobrze!? Ja tu umieram, a ty się pytasz czy jest dobrze!?- krzyczała, a w jej oczach zbierały się łezki. Była cała czerwona, a na czole miała kropelki potu.

-Przyj- rozkazał lekarz, a ona zaczęła zgrzytać zębami, co wywołało u mnie śmiech.

-Loui nie prowokuj mnie- wysyczała, a ja złapałem ją za dłoń. –nie dam rady, nie potrafię- mamrotała pod nosem.

-Heej, będzie dobrze. Jestem tu z tobą- pocałowałem ją w czubek głowy.

Tommy

-Katie przyj- brunetka mocniej ścisnęła moją rękę i zaczęła przeć. Chwilę później słychać było płacz. Facet w kitlu podał brunetce niemowlę, które ona przytuliła ze łzami w oczach. Z uśmiechem popatrzyła na mnie. Byłem z niej dumny, że urodziła mi takiego syna. Młody miał niebieskie oczy i włosy podobne do moich. Po trzydziestu minutach zamieszania przewieźli Katie do innej sali, gdzie stało również łóżeczko dla Tommy’ ego. Weszliśmy z Malikiem do pokoju numer 223, a Vexy karmiła małego.

-Kicia, podobno chciałaś wykastrować Zayna- zacząłem i usiadłem na jednym z krzeseł.

-Bo cały czas panikował. Gdybyś nas w tym aucie widział, to pomyślałbyś, że jesteśmy jacyś psychiczni. Oboje krzyczeliśmy, a on darł się głośniej ode mnie- spojrzałem na przyjaciela, który siedział obok. Brunet wywrócił tylko oczami. – chcesz?- przytaknąłem, a ona podała mi syna. Był taki malutki, a ja bałem się, że zrobię mu krzywdę. Chłopczyk złapał za mój palec, co wywołało u mnie uśmiech.

***

Około godziny 20 wróciliśmy do domu. Katie była zmęczona, a Tommy zjadł i poszedł spać. W salonie siedzieli wszyscy łącznie z Zackiem. Nawet go lubię, jest spoko. Louis przyszedł z butkami i kieliszkami.

-Jakieś święto?- zagadnęła Nikki.

-Syna mam- powiedział rozlewając bezbarwną ciecz.

-Czemu nie zadzwoniłeś wcześniej?- spojrzałem na Harrego.

-Jakbyś się kurwa nie włóczył…- zacząłem, ale przerwał mi Tomlinson.

-Nie poruszaj tego tematu, bo Zayn miał dziś dość wrażeń- wszyscy zgromadzeni zaczęli się śmiać jak psychiczni. Złapaliśmy za kieliszki i łyknęliśmy za zdrowie Katie i Tommy’ ego. Potem było jeszcze kilkanaście kolejek, a my byliśmy już lekko wystawieni.

-… widzisz Liaś tak to już jest, malujesz lasce paznokcie, a ona ci gada, że zaczyna rodzić. Panika i zamieszanie- westchnąłem i wypiłem kolejny kieliszek wódki. Byłem już zmęczony, dlatego chwiejnym krokiem ruszyłem do swojej sypialni. Z lekkimi trudnościami otworzyłem drzwi i wszedłem do pokoju. Trzasnąłem i usiadłem na łóżku. Wyjąłem komórkę i sprawdziłem godzinę. Na ekranie widniały cyfry informujące, że jest wpół do piątej rano. Westchnąłem głęboko i kliknąłem w profil Cami. Wystukałem kilka słów, po czym wysłałem wiadomość informującą, że przyjaciółka urodziła zdrowego synka. Nagle do mojego pokoju ktoś wszedł. Nie byłem w stanie określić kim jest intruz, co było przyczyną panującego w pomieszczeniu półmroku i zaciągniętych rolet. Postać pewnie podeszła i usadowiła się na moich kolanach. Jej dłoń spoczęła na moim policzku, który zaczęła gładzić. W pewnym momencie ścisnęła moją szczękę. –przestań- mruknąłem. Mimo procentów w mojej krwi panowałem nad sobą. Nie chciałem zdradzać mojej dziewczyny.

-Zamknij się Malik- westchnęła, a ja już wiedziałem z kim mam do czynienia. Zepchnąłem przyjaciółkę z kolan, przez co wylądowała na ciemnych panelach.- kurwa Zayn- jęknęła wstając. Blondynka zaczęła masować obolały pośladek.

-Nikki, nie chcę- opadłem na materac plecami.

-Dlaczego? Zawsze chciałeś. Byliśmy… szczęśliwi, dopóki nie zacząłeś latać za Torres jak pies- niebieskooka stała nade mną ze skrzyżowanymi ramionami na piersi oraz wściekle mnie lustrowała. Od czasu do czasu tupała nerwowo nogą, co doprowadzało mnie do szału.- ta zdzira wszystko zniszczyła- złapała się za włosy i ciągnęła za końcówki.- nienawidzę tej dziwki!- pisnęła.

-Nie nazywaj jej tak- wycedziłem przez zaciśnięte zęby.- nie masz prawa tak o niej mówić Nikki. Zresztą mówiłem, że nic do ciebie nie czuję. Wbij sobie do głowy, że kocham Cami, a ty lepiej zajmij się Zackiem, bo to spoko gość- podsumowałem łagodniejszym tonem.

-Nie chcę jego, chcę ciebie- fuknęła obrażając się jak mała dziewczynka, która nie dostała wymarzonej lalki. Chociaż… nie, Nikki nie lubiła lalek, a gdy już takową dostała to obcinała jej włosy.

-To nie koncert życzeń. Dorośnij i pogódź się z tym- blondynka prychnęła pod nosem i dalej mordowała mnie wzrokiem. –nie chcę być niemiły, ale spadaj, bo idę spać- Nikol fuknęła i wyszła trzaskając drzwiami. Kiedyś chętnie bym się z nią przespał, ale teraz… Powiedzmy, że dorosłem i postanowiłem się ustatkować, co –sam się sobie dziwię- szczerze mi się podoba. Przekręciłem się na brzuch i przytuliłem poduszkę do lewego policzka.

***

Około godziny dwunastej przyjechał Louis i przywiózł mi normalne ubrania. Oczywiście nie twierdzę, że ta koszula nocna jest zła, ale o wiele bardziej wolę spać w majtkach i jego koszulce. Chłopak leżał na łóżku szpitalnym, a na jego brzuchu Tommy. Zabrałam ciuchy i poszłam do łazienki, gdzie wzięłam prysznic, a następnie włożyłam bieliznę, a na górę szorty z wysokim stanem w motywy geometryczne, szary i dopasowany t-shirt z liczbą 23 oraz czarne vansy. Rozczesałam włosy, które później spięłam w luźnego koka. Wróciłam do moich dwóch chłopaków. Nie mogę uwierzyć, że urodziłam dziecko, to takie… nierealne. Nigdy nie myślałam, że w wieku dziewiętnastu lat zostanę matką… Ja nigdy nie zastanawiałam się, jak będzie wyglądać moja przyszłość. Wiele osób pewnie sądziło, że trawię do jakiegoś zakładu poprawczego, a tu proszę jestem mamę i mam najukochańszego chłopaka pod słońcem, mimo, że czasem mnie strasznie wkurza, bo jest nadopiekuńczy.

Położyłam się obok Louisa i oparłam głowę o jego bark. Szatyn jeździł palcem po policzku malucha, który słodko drzemał na jego klatce piersiowej, która z kolei powoli unosiła się w górę i w dół.

-Jest taki mały- westchnął. –boję się, że zrobię mu krzywdę.

-Też się boję, to taka kruszynka- Tomlinson zaśmiał się pod nosem. –chcę już wrócić do domu.

-To chodź- wstał i ostrożnie ułożył niemowlę w ramionach. Tommy był już ubrany, co pewnie jest zasługą pielęgniarki. –pójdziesz po wypis, a my do auta- przytaknęłam, na jego słowa.- nienawidzę szpitali- powiedział z obrzydzeniem i wyszedł. Ruszyłam do gabinetu lekarza, który odbierał poród i… czuwał nade mną? Kulturalnie zapukałam, a po usłyszeniu pozwolenia weszłam do środka.

-Cześć Katie, ty pewnie po wypis- pokiwałam pionowo głową, a mężczyzna w białym kitlu podał mi kartkę.

-Do widzenia- zamachałam na pożegnanie i wybiegłam ze szpitala. Bez problemu odnalazłam samochód Tomlinsona i wsiadłam na swoje miejsce. Z tyłu leżał Tommy w nosidełku, a Louis przyglądał się sobie w lusterku. Na nosie miał okulary przeciwsłoneczne, na twarzy kilkudniowy zarost, a jego włosy były zmierzwione. Wyglądał seksownie i bardzo mnie kręcił. –do domciu- wydęłam dolną wargę i popatrzyłam na niego błagalnie. Szatyn potarł moją brodę kciukiem i cmoknął w usta, co czym uruchomił silnik i odjechał z piskiem opon.- ej, szpanerze jedziesz z dzieckiem.

-Niech się uczy jak wyrywać laski, też cie tak wyrwałem- wzruszył ramionami, uważnie patrząc na drogę.

-Potrąciłeś mnie- sprostowałam.- i byłeś gnojem, którego miałam ochotę wykastrować i pobić-wyjaśniłam, wracając myślami do pierwszych dni naszej znajomości.

-Ale gdybym nie był takim gnojem, to kto wie, czy teraz mielibyśmy syna.

-Kocham cie nawet wtedy, gdy jesteś gnojem- na ustach Tomlinsona zagościł chytry uśmieszek.

-Kocham cie nawet wtedy, gdy jesteś wredną zołzą- szturchnęłam go w ramię, a po kilkunastu minutach szatyn zaparkował na podjeździe. Wyjął z bagażnika torbę, którą przewiesił sobie przez ramię, a potem zabrał nosidełko i objął mnie drugą ręką. Otworzyłam drzwi i przekroczyliśmy próg, gdzie na schodach siedzieli chłopcy, którzy w momencie, gdy nas tylko zobaczyli wstali i zabrali Tommy’ ego. Liaś, Harreh i Zayn poszli z moim synem do salonu, a ja spojrzałam zdezorientowana na Lou. –kurwa mogliby sobie zrobić własne dzieci- zachichotałam i przyległam do niego ciałem i pocałowałam w usta. Szatyn pchnął mnie lekko na ścianę i oparł czoło o moje. –już się na mnie rzucasz- zaśmiał się pod nosem, na co wywróciłam oczami i odepchnęłam go lekko. Już mnie zaczyna wkurzać. –no ej, kicia żartowałem- powiedział przez śmiech i schował mnie w swoich ramionach. Po chwili poszliśmy do salonu, gdzie siedziała Ally z Tommy’ m na kolanach, a Harrym po lewej. Oboje o czymś gadali. Na fotelu siedział Zayn i…

-Cami!- wrzasnęłam i rzuciłam się na siedzącą na kolanach mulata blondynkę. –tęskniłam za tobą- przytuliłam się do niej.

-Katie złaś ze mnie- mruknął Zayn, który z trudem wygramolił się spod nas i podszedł do Louisa. Dalej tuliłam moją siostrę, która odwzajemniała uścisk.

-Okay- mruknęła po chwili i podeszła do stolika, gdzie stało nosidełko. –chodź maluszku- wyjęła Tommy’ ego  i wzięła na ręce. Usiadła na sofie i ułożyła niemowlaka na swoich kolanach. –aww jakiś ty słodki- zachwycała się, na co zachichotałam pod nosem. Obok mnie usiadł Louis i przytulił do swojej klatki piersiowej. –wcale nie przypominasz tego dupka Tomlinsona- mięśnie mojego chłopaka delikatnie się napięły.

-Camila- warknął, a blondynka tylko wywróciła oczami.

-Myślałam, że już się przyzwyczaiłeś do tego dupka- bardziej stwierdziła ze zmarszczonymi brwiami.

-Jesteś idiotką- wzruszył ramionami szatyn.

-A ty dupkiem- podsumowała.

-Muszę jechać na tor, Malik jedziesz ze mną?- Zayn przytaknął, a Lou musnął moje wargi i lekko pogłębił buziaka. Wstał po chwili i oboje wyszli z domu.

 ***

Wsiedliśmy do samochodu i jechaliśmy w kierunku toru. Louis prowadził, a ja bawiłem się radiem w celu znalezienia jakiejś ciekawej stacji.

-Zayn mam do ciebie prośbę- zmarszczyłem brwi, a szatyn zatrzymał auto i wysiadł. Poszedłem w jego ślady. Przyjaciel opierał się o maskę Nissana, dlatego również stanąłem w taki sposób.

-Więc? Jaka prośba?- założyłem ręce na klatce piersiowej.

-Bo chodzi o to, że…- tuż przed nami pojawiła się opalona sylwetka Hobbsa. Mój wzrok powędrował najpierw na gliniarza, a potem na Louisa.

-Więc jak będzie? Wchodzi czy nie?

-Wchodzisz w co!?- warknąłem. Jeśli on znowu pakuje się w jakieś gówno i chce, żebym mu pomógł to może zapomnieć. Mieliśmy żyć bez żadnych przekrętów.

-Chcę wrócić do L.A. Katie chce tam mieszkać, a ty dasz mi tydzień i zaopiekujesz się Katie i Tommy’ m, okay?- dalej mordowałem go wzrokiem. –Zayn- szturchnął mnie ramieniem, ale dalej nie zareagowałem.- Malik- warknął.

-Co kurwa?! Jak ci rozpierdolą łeb to co zrobisz?! Kurwa masz rodzinę i dalej chcesz…- pokręciłem tylko głową z niedowierzaniem. – słuchaj masz małe dziecko i chcesz żeby zostało bez ojca?

-Zayn skończ pierdolić- westchnął i odepchnął się od maski wozu. –Liam i Harry mi pomogą, ale tobie ufam najbardziej i proszę, żebyś zaopiekował się Katie i moim synem. Zrobisz to?- chwilę się zastanawiałem. Mam być w domu z tą napaloną wariatką Nikki, drugą wariatką, która zapisała się na studia, moją byłą adoratorką Ally, oszustką Katie oraz noworodkiem. Czy aby na pewno chcę być jedynym facetem zdominowanym w tym domu przez baby? –Zayn obiecuję, że ci to wynagrodzę.

-Niech będzie- wywróciłem oczami.

-Nie mów o tym Katie- zagroził palcem, a ja przytaknąłem. Boże jak James się o tym dowie, to będzie wściekła, ale i też zawiedziona, bo jesteśmy przyjaciółmi. 

_________________________________________

Przepraszam!! Wiem, że miałam dodać wczoraj, ale miałam małe problemy, bo sobie przecięłam palec i... mniejsza nie będę was teraz nudzić moim życiem. Wybaczcie mi i liczę, że rozdział wam sie spodobał, piszcie w komentarzach.