2.

- Hej- zmarszczyłam brwi- przyniosłem ci telefon i bluzę- podał mi moje rzeczy i patrzył znacząco na Cami, co sugerowało, że chce aby zostawiła nas samych. Dziewczyna poszła dalej malować.

- Dzięki za to- uniosłam bluzę i komórkę. Czekałam tylko na to, aż wyjdzie- to cześć- chciałam zamknąć drzwi, ale zastawił je nogą. Otworzył szerzej brązowy prostokąt i wszedł do środka.

- Słuchaj ja naprawdę nie chce mieć kłopotów, więc radzę ci nikomu o tym nie mówić

- Przestań mnie w końcu straszyć i zrozum, że ja się ciebie nie boję- szatyn momentalnie przyparł mnie do ściany i przyciskając z całej siły moje nadgarstki do tej samej powierzchni co plecy.

- A powinnaś- całe nadgarstki mnie bolały, ale nie dam mu tej satysfakcji, z tego że sprawia mi ból. – i pamiętaj o tym, że jeśli coś powiesz…

- Katie- Camila stała jak zamurowana.

- Powinieneś już iść- zwróciłam się do niebieskookiego, który poluźnił uścisk, a później już puścił.

- Dobranoc – rzucił na odchodne i wyszedł. Wróciłam do kuchni, a Cami za mną.

- Katie- zabrałam się za malowanie- Katie – starałam się ją ignorować- Katie do cholery!

- Co?! No co Cami?!- nie wytrzymałam i wybuchłam.

- Znowu się mieszasz w kłopoty! Wiesz kto to był?!- a niby skąd mam wiedzieć jak on ma na nazwisko? Dupek mnie potrącił, a teraz mi grozi. Pokiwałam przecząco głową- Louis Tomlinson

- Ten Louis Tomlinson?- zapytałam zdziwiona. Słyszałam o nim. Też jest mistrzem, a właściwie to mówili na niego król wyścigów, ciekawe czy jeszcze się ściga?

- Tak ten. Co on od ciebie chciał?

- Nic

- Katie

- Nie wiem, przywiózł mi tylko telefon i…

- To on cie potrącił, a teraz ci jeszcze grozi

- Nie

- Katie ty nie potrafisz kłamać!- to nie prawda! Umiem, ale ty twierdzisz, że nie potrafię, bo mnie znasz na wylot!

- Daj mi dzisiaj już spokój okay?!- wściekła poszłam do swojego pokoju. Rozebrałam się i wskoczyłam w piżamę. Położyłam się wykończona spać, ale nie mogłam zasnąć, bo jak co noc wspomnienia uderzyły ze zdwojoną siłą. W oczach znów zaczęły zbierać się łzy, których już nie tamowałam i pozwoliłam im spływać po moich pliczkach. Do uszu dobiegł dźwięk telefonu, który po chwili pochwyciłam.

„Wszystko gra? Louis”- skąd ten kretyn ma mój numer? Debilko on miał w domu twój telefon cały dzień. Z małą nutką zawahania odpisałam.

„Ta, chyba K”

„Przepraszam za tamto L”

„Nie szkodzi i obiecuje, że nie powiem K”

„Mam nadzieje L”

„Dobra wiesz co? Nie mam ochoty dziś z tobą nawet pisać. Bo do ciebie nie dociera. Dobranoc K”- co za dupek. Wyłączyłam komórkę i włożyłam pod poduszkę. Przytuliłam się do mojego misia, którego dostałam od Kai’ a i zasnęłam. Obudziłam się jak zwykle cała przepocona, krzycząc ‘Kai!’. To chore. Nagle poczułam silny ból w okolicach żeber i brzucha. Wstałam z lekkimi trudnościami i stanęłam przed lustrem. Uniosłam koszulkę  i zaczęłam się przeglądać. Na plecach miałam siniaki, a żebra całe obite. Bolało jak cholera z każdym chodź by najmniejszym ruchem. Nie wytrzymam, a rano muszę iść do pracy. Jakoś doszłam do pokoju Cami i z wszystkich sił próbowałam ją obudzić, po długich próbach w końcu się udało.

- Katie co ty tu robisz?- powiedziała zaspanym głosem.

- Boli mnie- jęknęłam. Dziewczyna poderwała się i dokładnie mnie lustrowała. Pokazałam jej ślady na żebrach.

- Louis ci to zrobił?!- wrzasnęła, aż przeszedł mnie nieprzyjemny dreszcz.

- Nie

- Katie

- Nie Cami, ja teraz mówię prawdę. Tylko, że ten ból jest nie do wytrzymania

- Chodź zawiozę cie do szpitala- ziewnęła. Pokręciłam przecząco głową. – Kat nie wydurniaj się idziemy- szarpnęła mnie za dłoń co sprawiło jeszcze większy ból. Co się do cholery dzieje?! Blondynka nie czekając na jakąkolwiek reakcję oraz sprzeciw z mojej strony wpakowała mnie do swojego samochodu i zawiozła do szpitala. Przyjęli mnie od razu i zawieźli na obserwację. Kurwa przecież ten psychopata mnie zabije!

- Katherina tak?- zapytał wysoki, szczupły mężczyzna w kitlu z moją kartoteką przerywając mi tym samym dokładne lustrowanie jego gabinetu, w którym właśnie siedziałam.

- Katie- poprawiłam, a on nakazał mi podnieść koszulkę i zaczął mnie badać. Kiedy sprawdzał okolice żeber syknęłam z bólu. Powiedział, że zaraz zrobi mi prześwietlenie i powie co mi jest. Stanęłam za monitorem, a on z uwagą przyglądał się moim kością.

- Więc Katie masz połamane żebra. Miałaś może jakiś wypadek?

- Nie, nie pamiętam- brązowowłosy lekarz założył mi opatrunek i nakazał odpoczywać przez 2 tygodnie. Ta leżeć i nic nie robić. Ja muszę pracować z czego mam się niby utrzymać? Człowiek musi pracować, zresztą większość kasy daję na biednych i chorych, domy dziecka. Tak, tak ja Katie James bezuczuciowa suka, która ‘z premedytacją’ zabiła swojego chłopaka, którego kochała całym swoim głupim sercem. Facet wypisał mi receptę i posłał przyjazny uśmiech. Podziękowałam i poszłam do przyjaciółki, która siedziała na korytarzu i przeglądała jakiś magazyn.- Cami jedziemy?

- Co powiedział lekarz?

- Nic

- Katie- warknęła, na co wywróciłam oczami. Ona mi nie odpuści.

- Mam połamane żebra

- To Lou…

- Nie. Po prostu zawieś mnie do apteki, wykupię te cholerne tabletki przeciwbólowe, coś na spanie i wracamy do domu- blondynka westchnęła i zawiozła mnie do wspomnianego miejsca, zakupiłam leki i pojechałyśmy do domu. Wzięłam kapsułki i położyłam się spać. Zasnęłam niemalże od razu.

***

Co ten dupek zrobił Katie? Ja rozumiem, że nie chce, aby wchodziła mu z buciorami w życie, ale żeby od razu łamać jej żebra?! Za kogo on się ma?! Pierdolony sadysta! Zaraz po upewnieniu się, że moja siostra śpi pojechałam pod adres tego kretyna .Waliłam wściekła w te cholerne drzwi mając cień nadziei, że może tym rozładuję emocje, które teraz we mnie się kłębiły. Wściekłość była głównym uczuciem. Klamka powędrowała w dół, a drzwi po chwili się otworzyły. Przede mną stał ciemny blondyn, który wyglądał jakby ktoś zakłócił mu spokojny sen. Niech się nie dziwi, gdyby jego przyjaciel nie znęcał się nad moją przyjaciółką, nie byłoby mnie tutaj.

- Stało się coś?- ziewną.

- Tak stało się, gdzie ten dupek zwany Louisem?!- warknęłam.

- Śpi- wyminęłam go w drzwiach i weszłam do środka- tamte drzwi- wskazał na wejście do jego pokoju. Wpadłam tam niczym błyskawica. Szatyn spał. O jak mi przykro, że muszę go obudzić, bo wygląda tak niewinnie. Pomyślałby kto. Phi.

- Wstawiaj pajacu!- wrzasnęłam, a chłopak momentalnie poderwał się z łóżka. – teraz mów prawdę i tylko prawdę. Czym ci Katie podpadła?!

- Kim ty do cholery jesteś!? –teraz to on krzyczał. Nie dam mu satysfakcji, bo się go nie boję. Jest zwykłym szajbusem z problemami psychicznymi. – mam w dupie Katie, ma tylko trzymać język za zębami!

- Jesteś naprawdę jakiś pierdolnięty!

- Zamknij pysk księżniczko i wyjazd z tego domu!- wypchnął mnie z pokoju.

- Jeśli jeszcze coś jej się stanie to sama zgłoszę to na policję!- był wściekły, co wywnioskowałam po tym jak jego mięśnie się napinają, a dłonie zaciskają w pięści.

- Nie odważysz się- warknął.

- Chcesz  się przekonać?! Jeśli nie chcesz mieć problemów, to się od niej odpierdol, wystarczy, że była już w szpitalu.- wyminęłam go zostawiając osłupiałego wraz z jego przyjaciółmi. Wyszłam z ich domu i pojechałam do siebie i Katie. 

____________________________
Drugi rozdział za nami, jakiś taki nie ten teges według mnie. Ale co tam mam do was kilka pytań:

1. czy Louis przejmie sie na prawde tym, że Katie ma połamane żebra?

2. co sądzicie o reakcji Cami, na to, że Katie zadaje sie z Louisem? 

3. czy Cami zgłosi Louisa na policje?

4. podoba wam sie chociaż ten rozdział?

5. jak tam wakacje?

buźka miśki i do następnego ;**